شاعر وفرشته ای با هم دوست شدند.فرشته پری به شاعر داد وشاعر شعری به فرشته،
شاعر پرفرشته رالای دفترش گذاشت وشعرهایش بوی آسمان گرفت.
....
وه که گر من باز بینم روی یار خویش را تا قیامت شکر گویم کردگار خویش را
یار بار افتاده را در کاروان بگذاشتند بی وفا یاران که بربستند بار خویش را
مردم بیگانه را خاطر نگه دارند خلق دوستان ما بیازردند یار خویش را
همچنان امید می دارم که بعد از داغ هجر مرهمی بردل نهد امیدوار خویش را
رای رای تست خواهی جنگ و خواهی آشتی ما قلم در سر کشیدیم اختیار خویش را
هر که را در خاک غربت پای در گل ماند ماند گو دگر در خواب خوش بینی دیار خویش را
عافیت خواهی نظر در منظر خوبان مکن ور کنی بدرود کن خواب و قرار خویش را
گبر و ترسا و مسلمان هر کسی در دین خویش قبلهای دارند و ما زیبا نگار خویش را
خاک پایش خواستم شد باز گفتم زینهار من برآن دامن نمی خواهم غبار خویش را
دوش حورا زاده ای دیدم که پنهان از رقیب در میان یاوران می گفت یار خویش را
گر مراد خویش خواهی ترک وصل ما بگوی ور مرا خواهی رها کن اختیار خویش را
درد دل پوشیده مانی تا جگر پر خون شود به که با دشمن نمایی حال زار خویش را
گر هزارت غم بود با کس نگویی زینهار ای برادر تا نبینی غمگسار خویش را
ای سهی سرو روان آخر نگاهی باز کن تا به خدمت عرضه دارم افتقار خویش را
دوستان گویند سعدی دل چرا دادی بعشق تا میان خلق کم کردی وقار خویش را ؟
ما صلاح خویشتن در بینوایی دیده ایم هر کسی گو مصلحت بینند کار خویش را
سعدی