هویت یک ایرانی!

شخصیت یعنی: « آگاهی، خودآگاهی به هویت ».

و هویت یعنی: «آگاهی، خودآگاهی به گذشته، به بیوگرافی، به ریشه ها، تبار و تعلق و خواستگاه فرهنگی».

پس شخصیت ریشه در گذشته و رو به آینده دارد، اما همیشه در زمان حال و نسبت به درجه آگاهی و خودآگاهی، هویت سنجیده می شود. نسبت آگاهی و خودآگاهی به هویت نیز بستگی دارد به کمیت و کیفیت اجزاء موجود و قابل تحقیق هویت. یعنی وابسته است به اجزاء دانسته ها، یعنی اطلاعات در باره اجزاء تشکیل دهنده هویت.

پس در یک جمله می توان گفت که:

شخصیت فرد به درجه آگاهی و خودآگاهی او به اجزاء هویتش وابسته است.

انسان با شخصیت مستقل است. بر انسان مستقل نمی توان حکم راند. انسان با شخصیت سرنوشتش را به دست می گیرد.

در مورد جامعه نیز این چنین است. ما می گوییم آلمانی ها یا فرانسوی ها، اسپانیایی ها، ژاپنی ها و غیره مللی هستند با شخصیت.

چرا اینچنین است؟

چون این ملت ها به هویتشان واقفند. هویت شان را تحقیقا می شناسند. یک آلمانی یا اسپانیایی یا ایتالیایی با شخصیت به تاریخش واقف است، چون آثار و اسناد تاریخش را حفظ کرده است و آن ها برای همگان قابل تحقیق و دستیابی هستند. به همین دلیل او دارای حافظه تاریخی ژرفی ست. هر چه تعداد افراد خودآگاه به گذشته و حال و دارای ایده ال ها و طرح هایی برای آینده، در یک ملت بیشتر باشند، آن ملت با شخصیت تر است. بر چنین ملت هایی نیز نمی توان حکم راند و به یوغشان کشید. 

ملت ایران، ملتی است با فرهنگ، و تاریخی دارد سرشار.

پرسش این است که آیا ما ملتی آگاه و خودآگاه به هویتمان نیز هستیم؟

و پس در نتیجه مجبوریم به این پرسش دردناک نیز بیاندیشیم که:

آیا ما ملتی با شخصیتیم؟

پاسخ این پرسش را بایستی در مقایسه وضعیت فعلی مان با هویت تاریخی مان دریابیم... 

منبع: خانه مدیران جوان