انسان به میزان برخورداریهایی که در زندگی دارد،
انسان نیست
بلکه درست به اندازه نیازهایی که در خویش احساس می کند
انسان است.
سطح تعالی و درجه کمال هر انسانی را با درجه تعالی و کمال نیازهایی که دارد
و کمبودهایی که احساس می کند،
دقیقا می توان اندازه گیری کرد.
یعنی
هرکس به میزانی انسان تر است،
که نیازهای کامل تر و متعالی تر و متکامل تر دارد.
آدم های اندک، نیازهای اندک دارند
و انسان های بزرگ، نیازهای بزرگ.
حرف تازه ای به خاطرم نمی رسد
ورنه با تو حرف می زدم
من هنوز زنده ام
آفتاب پشت ابر مانده ام
من در این سکوت
بارها برایتان
شعر گفته ام
شعر خوانده ام
من...
من هنوز زنده ام
حرف تازه ای به خاطرم نمی رسد
ورنه با تو حرف می زدم ...
محتسب مستــی بـــه ره دیــــد و گـریبـــــانش گــــرفت
مست گفت ای دوست این پیراهن است افسار نیست
گفت مستــی زان سبب افتـــــان و خیـــــزان مــی روی
گفت جـــــــرم راه رفتـــــــن نیست ره همــــــوار نیست
گفت می بایــــــد تــــــو را تــا خـــــانه قــــــاضی بـــــرمگفت رو صبـــح آی قـــــاضی نیمـــه شب بیـــدار نیست
گفت تــا داروغــــــه را گـــوئــــیم در مـسجــد بــــــخواب
گفت مسجـــد خــــوابـــــگاه مـــــردم بـــــدکــــار نیست
گفت دینــــاری بـــــده پنهــــــان و خــــــود را وا رهـــــان
گفت کـــــار شــــــرع کـــــار درهــــــم و دینــــــار نیست
گفت آنقـــــدر مستــی زهــــی از ســر بــر افتادت کلاه
گفت در ســــر عقــــل بایــــد بــــی کلاهی عـار نیست
گفت بایــــــد حــــد زننــد هشیـــــــار مـــــردم مست را
گفت هشیــاری بیــــار اینجـــا کسـی هوشیــار نیست